Rozdział Siódmy

Poszłam do swojej sypialni. Miałam nadzieję na krótki odpoczynek przed wieczornym spotkaniem z dziewczynami. Niestety jednak jak zwykle moje plany poszły w zapomnienie. Na moim łóżku leżał znudzony Jet.

-A ty co tutaj robisz?!-zapytałam z pretensją, zakładając ręce na piersi.

-Ja? Odpoczywam. I czekam na ciebie.-odparł z uśmiechem. Niespiesznie zszedł z mojego łóżka.

-Czy ty naprawdę nie potrafisz się zachować?

-Daj spokój, Kataro…  Przyszedłem po prostu upewnić się, że będę mieć informacje z pierwszej ręki z waszego uroczego wieczorku… -zaśmiał się podchodząc do mnie.

-Ode mnie na pewno niczego się nie dowiesz… Poza tym skąd o tym wiesz? -zapytałam nieco zaskoczona. Większość jeszcze spała, Suki zdążyła powiedzieć chyba tylko mi i Zuko, a Jeta przy tym nie było.

-Wiem znacznie więcej niż przypuszczasz, mała… -uśmiechnął się zadziornie, po czym pogładził mnie po policzku.-Znacznie więcej…

Odsunął się ode mnie i wyszedł, zostawiając mnie skonsternowaną na środku sypialni. Co on miał na myśli…? Chyba nie wiedział o… Nie… Nie było go tam, a Toph by mu nie powiedziała. Koniec tematu.

[…]

Nie spodziewałam się, że nawet mimo towarzystwa Mai wieczór będzie płynął tak miło. Nawet ona chyba się rozluźniła i nie traktowała nas jak potencjalnych wrogów. No… przynajmniej nie w takim stopniu jak zazwyczaj. Zaczęłyśmy grać w „Prawda czy Wyzwanie?”, a gdy Suki przybiegła do nas z bielizną mojego brata atmosfera całkiem się rozluźniła. Byłyśmy tylko we cztery, więc nie używałyśmy butelki do losowania kolejnej „ofiary”. Siedziałyśmy w kółku na wielkim łóżku i gdy jedna wykonała zadanie mogła wymyślić nowe dla osoby siedzącej po lewej. Ja z tej strony mm miałam Toph, ona Suki, potem z kolei Mai. Zaczynałam nieco niepokoić się, co dziewczyna Zuko dla mnie wymyśli. Bałam się zarówno zadania jak i pytania. W końcu Toph wyczuje, jeśli skłamię… Mai wyglądała jednak na rozluźnioną. Może więc zapomniała o uprzedzeniach do mnie?

-Dobra, teraz ja.-powiedziała Suki, ze śmiechem wrzucając bokserki Sokki gdzieś za łóżko.-Mai, prawda czy wyzwanie?

-Prawda, zdecydowanie prawda.-rzuciła dziewczyna z lekkim uśmiechem. Może nie było to dużo, jednak dla ponurej zazwyczaj Mai to i tak było osiągnięcie.

-Szkoda. A już miałam dla ciebie takie przyjemne wyzwanie… -zachichotała Suki, po czym zamyśliła się.-W takim razie… Gdybyś nie była z Zuko to na którego z chłopaków zwróciłabyś uwagę?

-Ojej… Tutaj chyba powinnam poradzić się Katary.-wszystkie się zaśmiałyśmy. Miałam jednak dziwne wrażenie, że dziewczyna wcale nie mówiła tego z sympatią. No cóż, widocznie jestem przewrażliwiona.

-Myślę jednak, że skupiłabym się na Jecie. Świetnie wygląda. Kataro, a jak całuje? -odpowiedź dziewczyny wywołała kolejną salwę śmiechu. Dla mnie to jednak nie było zbyt zabawne. Pomijając fakt, że dziewczyna ewidentnie próbowała mi dociąć to jeszcze mówiła w ten sposób o Jecie mając swojego chłopaka. Nie byłam święta, ale komplementowanie innego faceta i zastanawianie się nad tym, jak całuje nawet w żartach wydawało mi się niestosowne.

-Odpowiedź zatwierdzona? -zapytała z uśmiechem Mai, a gdy Suki pokiwała głową, zwróciła się do mnie. Miałam złe przeczucia.-Prawda czy wyzwanie?

-Prawda.-odparłam bez wahania. Wolałam się nie zastanawiać, co Mai mogłaby wymyślić na zadanie.

-W takim razie… Skoro była już mowa o całowaniu… -przez twarz Mai przemknął złośliwy uśmieszek.-Z kim się ostatnio całowałaś?

O nie. O nie, nie, nie! Tylko nie to pytanie! Przecież… przecież nie mogę jej powiedzieć, że ostatnią osobą, z którą się całowałam był jej chłopak! Jeśli nie odpowiem wcale to zacznie coś podejrzewać, a jeśli skłamię to Toph to wyczuje…

No właśnie, Toph! To ona jest moją jedyną deską ratunku! W końcu już po naszym powrocie ze spaceru coś podejrzewała… Nie jest głupia, domyśli się. Obiecała, że nie powie Mai, więc…

-Nie wmówisz nam, że to było tak dawno, że nie pamiętasz! No już, przyznaj się! -zaśmiała się Suki, a ja dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że milczę od dobrych kilku sekund.

Ale teraz kogo mam wymienić? Haru nie mogłyby spytać, ale wyjechał już jakiś czas temu. Jet? O nie, jeśl jego spytają to nie da mi żyć. A więc pozostała mi jedna opcja.

Ukradkiem uścisnęłam nieco dłoń Toph siedzącej obok mnie. Mai i Suki były skupione na mojej mimice i wyczekiwały odpowiedzi, więc nawet tego nie zauważyły.

-Z Aangiem. -mruknęłam cicho, po czym spłonęłam rumieńcem. Właściwie to też nie było tak dawno. Nie kłamałam więc tak do końca…

-Kataro, ale… -zamarłam słysząc głos Toph. Nie, błagam cię, nic nie mów…-… z ciebie i z Mai cykory. Ja chcę wyzwanie. Tylko jakieś porządne, żebym mogła się zabawić!

Odetchnęłam z ulgą. Ale obiecałam też sobie, że w jakiś sposób zemszczę się na Toph za takie straszenie mnie. Mimo wszystko byłam jednak jej dłużniczką.

[…]

Cicho wyszłam z sypialni Suki. Teoretycznie wszystkie miałyśmy tu nocować-w praktyce nie miałam jednak na to ochoty. Nie dlatego, że ich nie lubiłam czy że nie czułam się bezpiecznie w towarzystwie Mai, bo to nie była prawda. Nie czułam się najlepiej-nie tyle fizycznie, co psychicznie. Byłam rozkojarzona, do tego z niewiadomego powodu pogorszył mi się nastrój. Nie mogłam skupić się nawet na rozmowie z dziewczynami. Gdy się położyłyśmy, wymknęłam się z pokoju i ruszyłam w kierunku swojej sypialni. Wszędzie dobrze, ale w swoim łóżku najlepiej. A co do tego powiedzenia… Ostatnio coraz częściej rozmyślałam nad powrotem do naszego prawdziwego domu-do Południowego Plemienia Wody.

-No, już myślałem, że się nie doczekam.-usłyszałam znajomy, rozbawiony głos. Rozejrzałam się, jednak nikogo nie zauważyłam. Nic dziwnego-było strasznie ciemno. Zasłony w oknach były zasunięte, więc nawet księżyc nie oświetlał korytarza. Lampy też były pogaszone.

-Jet? Co ty tutaj robisz? -zapytałam zaskoczona.

-Pomyślałem, że wypadałoby cię odprowadzić. Włóczenie się samej w takiej ciemnicy może nie być bezpieczne… Nigdy nie wiadomo, kto czai się w ciemności.-zamruczał wyraźnie rozbawiony chłopak chwilę po tym, jak poczułam jego rękę na ramieniu. Drugą nadal miał na temblaku.

-Daj spokój, Jet. To tylko parę korytarzy, może się nie zgubię.-odparłam nieco ironicznie. Zrzuciłam jego dłoń. Odpowiedział mi jedynie krótki śmiech.

-Daj spokój, Kataro. We dwoje zawsze raźniej…

-A we troje? –kolejny głos wyłaniający się z ciemności sprawił, że poczułam ulgę. Ciepłe światło oświetliło korytarz. Płomień migoczący w dłoni Zuko doskonale pełnił funkcję lampki.

-Troje to już tłok… -usłyszałam poirytowany głos Jeta, który odsunął się parę kroków w półmrok, nieco oślepiony nagłym pojawieniem się światła.

-W takim razie możesz już iść.-ton Zuko daleki był od przyjaznego. Po chwili jednak zreflektował się, że bez odpowiednich argumentów Jet raczej nie odpuści.-I tak czekam na Mai. Mogę odprowadzić je obie.

Ogień w dłoni Władcy Ognia rozbłysnął nieco jaśniej.

-Odprowadzić, co…? -kpiący głos Jeta odbił się echem po korytarzu. Widocznie jednak odpuścił, bo gdy się odwróciłam, już go nie było.

Przez chwilę panowała cisza. Płomień, który trzymał Zuko zaczął słabnąć.

-Mai śpi, zostanie dziś u Suki… -mruknęłam w ramach wyjaśnień.

-Wiem. Mówiła mi. -odpowiedział krótko chłopak, nim ogień całkowicie zgasł. Znów zapanowała ciemność. Sekundę później poczułam jego dłoń na ramieniu.

-A więc co tu robiłeś? -zapytałam nieco zaskoczona.

-Wiedziałem, że ty długo tam nie wytrzymasz. Wiedziałem też, że Jet wie. I chyba nie miałbym sumienia cię z nim zostawić… -przez rozbawienie w jego głosie przebijała też nutka troski. Uśmiechnęłam się do siebie. Wiedziałam, że Zuko i tak tego nie zauważy.

-Dzięki… -szepnęłam z wdzięcznością. Ręka chłopaka swobodnie zsunęła się z mojego ramienia na dłoń.

-Nie chciałbym budzić nikogo światłem.-wyjaśnił krótko. Przyjęłam to do wiadomości, chociaż zastanawiałam się jak taki mały płomyczek mógłby obudzić kogokolwiek przez zamknięte drzwi. Nie drążyłam tego jednak.

Chłopak ruszył przodem. Wiedziałam, że nawet w ciemności naprowadzi mnie do mojej sypialni. W końcu mieszkał tu od dziecka, brak światła nie był dla niego problemem.

-Kataro… -zaczął, gdy zbliżyliśmy się już nieco do mojego pokoju. Potem urwał.

-Tak…? -zapytałam zachęcająco.

-Mam takie małe pytanie. Nie zrozum mnie źle. Po prostu zwykła ciekawość… -zaczął tłumaczyć się nim w ogóle o cokolwiek mnie zapytał. To wzbudziło moje podejrzenia. Nie poganiałam go jednak.-Chciałbym wiedzieć tylko, kiedy całowałaś się z Aangiem.

Gdy w końcu wydusił z siebie to pytanie, widocznie mu ulżyło. Poczułam, że nieco rozluźniła się jego dłoń, którą mnie trzymał.

-To znaczy…? -zapytałam. Niezbyt wiedziałam, o co konkretnie chodzi chłopakowi. Całowałam się z Aangiem kilkakrotnie, więc jego pytanie było dość niejasne.

-Wiem, co sobie o mnie pomyślisz… Ale to naprawdę nie tak… Po prostu przypadkiem usłyszałem pytanie, jakie zadała ci Mai i…

A więc to o to chodziło! Zuko podsłuchiwał, a potem ten temat mu się utrwalił. Zaśmiałam się cicho, jednak czując, że chłopak nieco zaciska dłoń postanowiłam go uspokoić i wszystko mu wyjaśnić.

-Ostatnio jakieś trzy tygodnie temu, w herbaciarni twojego stryja.-odparłam bez wahania.

-Ale przecież…-Zuko umilkł na chwilę. Widocznie zdał sobie sprawę z tego, że nasz spacer był już po tej sytuacji.

-Wiem. Ale nie mogłam jej powiedzieć.-szepnęłam po części do siebie, po części jednak do niego.-To byłoby nie w porządku zarówno do niej, jak i do ciebie.-wyjaśniłam i wzruszyłam lekko ramionami.

Weszliśmy do mojej sypialni. Nie zdziwiło mnie, że Zuko też wszedł. Przez mój aktualny stan, pewnie potknęłabym się o próg i wybiła sobie zęby.

-Dziękuję… -odparł jedynie równie cicho, jak ja wcześniej. Puścił mnie, gdy usiadłam na krawędzie łóżka i zaczął zbierać się do wyjścia. Już był skierowany do drzwi, gdy odwrócił się nagle i kucnął przede mną.

-Mimo wszystko, wolę mieć pewność, że to ja byłem tym ostatnim… -ledwie zrozumiałam sens słów chłopaka, gdy ten ponownie połączył nasze wargi. Zamknęłam oczy, rozpływając się w tym cudownym uczuciu, które towarzyszyło mi w tym momencie. Trwało to zaledwie kilka sekund. Gdy otworzyłam oczy chłopaka już nie było, a drzwi do mojej sypialni zamykały się.

Z uśmiechem na ustach wśliznęłam się pod kołdrę. Nie liczyło się dla mnie to, co działo się na spotkaniu z dziewczynami. I tak nic nie mogło zepsuć mi humoru. Przynajmniej tej nocy.

Rano jednak wszystko się zmieniło.

~ Kilka słów od Autorki ;)

Tak, wiem, że mnie nienawidzicie za urwanie w takim momencie. Ale to się nazywa budowanie atmosfery! :D 

Przepraszam za wątpliwą jakość. Aktualnie jest godzina 2:24 i dopiero skończyłam pisać rozdział. Widzicie jak ja się dla was poświęcam i do której siedzę, żebyście mieli rozdział w terminie? :D Mam nadzieję, że mimo wszystko się spodoba. Liczę też na Wasze komentarze. W końcu robię to wszystko dla Was <3