Rozdział Pierwszy

„ Drogi Pamiętniku,

nazywam się Katara. Mam szesnaście lat. „

Właściwie to tylko tyle udało mi się napisać. Bezmyślnie zaczęłam stukać piórem w kartkę, przez co pojawiły się na niej małe plamki. Niechętnie zamknęłam niewielki, skórzany notatnik i westchnęłam cicho. Nie, to nie był dobry pomysł. Iroh doradził mi, że jeśli coś mnie dręczy i nie mam komu wyjawić swoich myśli to powinnam przelewać je na papier. Ale ja tak nie potrafiłam. To po prostu nie było dla mnie.

Otworzyłam szufladę biurka i wrzuciłam tam notatnik. Nic z tego nie będzie. Poza tym była już ósma czterdzieści pięć. O dziewiątej mieliśmy stawić się na dziedzińcu.

Od zapanowania pokoju minęło już kilka tygodni i nasze życia zdążyły się unormować. Przynajmniej częściowo. Zostaliśmy wszyscy w Pałacu Władcy Ognia. Zuko chyba i tak nie dałby nam tak szybko uciec. Mówiąc wszyscy mam na myśli siebie, mojego brata, Aanga, Toph, Suki, Jeta, Haru i jeszcze kilka osób, które pomagały nam pokonać Ozaia. Teraz, gdy nasze życie zaczynało wracać do normy, musieliśmy także pogodzić się jakoś z jego nowym trybem.

Kiedyś spędzaliśmy całe dni lecąc na Appie i planując nasze kolejne posunięcia. Teraz to się zmieniło. Iroh, stryj Zuko, przekonał nas byśmy tu zamieszkali, przynajmniej tymczasowo. Postanowił jednak, że pomoc w herbaciarni to nie zajęcie dla osób w naszym wieku. Uznał, że lepiej będzie, jeśli nadal będziemy ćwiczyć. Teraz panuje pokój, ale kto wie, co będzie za kilka lat? Powinniśmy jak najbardziej rozwijać swoje moce. Uznał więc, że będzie urządzał nam treningi. Czasem też zrobi nam jakąś „lekcję teoretyczną”, na przykład poopowiada nam o historii Narodu Ognia i nie tylko. Zagwarantował nam też, że gdy tylko będzie taka okazja odda nas pod opiekę mistrzom Magii Ziemi lub Magii Wody. Nie mogliśmy się nie zgodzić. I tak nie chodziliśmy do szkoły, a każdy musiał się zgodzić, że treningi to dobra sprawa. Dziś miała odbyć się pierwsza lekcja. Nie chciałam się spóźnić.

Gdy tylko wyszłam ze swojej komnaty natknęłam się na Aanga.

-Witaj Kataro. Też już idziesz?-zapytał z szerokim uśmiechem. Zionął entuzjazmem na kilometr.

-Jasne. Chodź, bo się spóźnimy.-odpowiedziałam odwzajemniając jego uśmiech. Razem ruszyliśmy korytarzem. Dosłownie po kilkunastu sekundach natknęliśmy się na Sokkę, Toph i Suki. Na dziedziniec doszliśmy razem. Tam już czekali pozostali uczniowie: Zuko, Mai, Ty Lee, Jet, Żądełko, Strzała i Haru. Iroh widocznie na nas czekał.

-Trochę się trudziłem nad ułożeniem takiego planu, by zajęcia wszystkim odpowiadały. Doszedłem jednak w końcu do wniosku, że najwięcej nauczycie się w trakcie kontrolowanych pojedynków. Przynajmniej na początku chciałbym sobaczyć jak sobie radzicie, w końcu nie każdego z was widziałem w akcji. Gdy już was ocenię zobaczymy, co trzeba u was poprawić. –oznajmił Iroh. Rozejrzał się z uśmiechem, najwyraźniej oczekując owacji... niestety się nie doczekał. Patrzyliśmy na niego wyczekująco.

-No więc tak…-odchrząknął z zakłopotaniem.-Może najpierw dobiorę was w pary? Ile nas jest? Dwa, trzy… Dwanaście! Idealnie. A więc tak…-wyciągnął z kieszeni jakąś pomiętą kartkę. Czy on naprawdę zrobił sobie notatki?!- Suki i Ty Lee. Żądełko i Strzała. Sokka i Jet. Aang i Haru. Toph i Mai. No i… -rozejrzał się.-No tak. Zuko i Katara.

Nieco niepewnie zerknęłam w kierunku młodego Władcy Ognia. Byliśmy przyjaciółmi. Ale… Mimo wszystko był z Narodu Ognia. Chyba nigdy nie będę w stanie do końca mu zaufać.

-Ustawcie się i zaczynajcie. -Iroh nieco podniósł głos tak, by wszyscy go usłyszeli. I co? TO tyle? Żadnych poleceń, żadnych podpowiedzi, żadnych nakazów i zakazów? Mamy po prostu ze sobą walczyć? Na to wyglądało.

Mai niechętnie oderwała się od Zuko i ruszyła na drugi koniec dziedzińca, gdzie już czekała na nią Toph. Iroh starał się sprawiedliwie ustanawiać pary, jednak nie mieliśmy po równo magów i wojowników. Zauważyłam jeszcze, jak Mai na pożegnanie całuje Zuko. Odkąd został Władcą Ognia była o niego zazdrosna jeszcze bardziej niż przedtem. Wiedziałam, że pewnie go kocha, jednak gdyby ktoś ich nie znał to pewnie pomyślałby, że to nie na jego uczuciach jej zależy.

Podeszłam bliżej Zuko i zaczęliśmy trening. Dobrze dogadywaliśmy się w walce-żadne z nas nie chciało uszkodzić drugiego. Ćwiczyliśmy, lecz nie robiliśmy sobie krzywdy. W przeciwieństwie do Sokki i Jeta walczących nieopodal. Robili wszystko, by się dopaść.

Zuko poczekał kilka minut, aż każdy skupi się na walce i dopiero wtedy się do mnie odezwał.

-Gdzie byłaś w nocy?-zapytał niespodziewanie. Tak mnie to zaskoczyło, że na chwilę wypadłam z rytmu, przez co prawie dostałam kulą ognia. On jedynie się uśmiechnął.

-Jak to gdzie…? -odpowiedziałam pytaniem na pytanie.-W swojej sypialni.-dodałam, jakby to było oczywiste.

-Nie było cię tam.-odparł bez wahania. Jego pewność nieco zbiła mnie z tropu.

-Skąd możesz to wiedzieć?-zapytałam już nieco poirytowana. Chłopak wzruszył jedynie ramionami i kontynuował natarcie.

-Widziałem cię.-odpowiedział krótko. Wykorzystałam moment, gdy wyczekiwał na odpowiedź i sama zaczęłam atakować.

-W takim razie co ty robiłeś poza pałacem w nocy?-zaatakowałam go nie tylko za pomogą Magii Wody, lecz także słownie.

-Nie mogłem spać, więc poszedłem się przejść.-odpowiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.-A teraz powiesz mi co ty robiłaś poza łóżkiem w środku nocy czy to jakaś super-wielka tajemnica? -ponowił pytanie, po czym zaśmiał się.

-Zuko! Kataro! Wystarczy, już się napatrzyłem. Usiądźcie proszę i poczekajcie aż skoczę oceniać resztę.-zawołał  do nas Iroh. Akurat w momencie, gdy otwierałam usta, by odpowiedzieć chłopakowi. Od razu przestaliśmy walczyć.

-Chodź.-mruknął jedynie Zuko i ruszył w stronę niewielkiej sadzawki w kącie dziedzińca.  Znajdowała się tam niewielka, kamienna ławka-tuż pod kwitnącą wiśnią.  Urocze miejsce-przemknęło mi przez myśl i uśmiechnęłam się sama do siebie. Ruszyłam za chłopakiem.

Usiedliśmy na ławce. Zuko zaczął obserwować pojedynkujące się pary, ja natomiast skupiłam swoją uwagę na kaczkach pływających na niewielkim stawie.

-Może teraz uda ci się w końcu dokończyć.-mruknął nieco rozbawiony chłopak. –Co tam robiłaś?

Uśmiechnęłam się jedynie i pokiwałam powoli głową.

-Wyszłam popatrzeć na księżyc.-przyznałam nieco nieśmiało. Nadal wpatrywałam się w powierzchnię wody. Czułam, że Zuko odwrócił na mnie swój wzrok.

-Dlaczego?-zadał jedynie jedno, krótkie pytanie. Akurat to, którego tak nie chciałam usłyszeć. Wiedziałam, że nie muszę odpowiadać, chłopak by się nie pogniewał. Ale może właśnie potrzebuję z kimś o tym porozmawiać? Skoro metoda pamiętnika nie pomaga…

-Zbliża się pełnia. Moja mama… Moja mama tak robiła.-odpowiedziałam cicho. Odruchowo uniosłam dłoń i dotknęłam opuszkami palców swojego naszyjnika.-Wtedy czuję, jakby była przy mnie. –dodałam jeszcze ciszej.

Zuko nie odzywał się przez dłuższą chwilę. To mnie zirytowało. Nie byłam jednak zła na niego, tylko na siebie. No i po co ja mu to mówiłam? Co go to w ogóle obchodzi?!

-Ona zawsze jest przy tobie, Kataro.-podniosłam na chłopaka nieco zaskoczony wzrok. Wcześniej tak o tym nie myślałam, ale… Przecież Zuko ma rację. Ona jest przy mnie.

Ostatnie pary skończyły trening. Iroh przywołał nas do siebie.

-Dziękuję, Zuko..-mruknęłam jeszcze prawie niesłyszalnie nim wstaliśmy. Chłopak posłał mi jedynie ciepły uśmiech, po czym dołączyliśmy do pozostałych.

[…]

Reszta dnia minęła mi całkiem przyjemnie. Zajęcia się zakończyły. Iroh oznajmił, że do mnei i Zuko nie ma żadnych uwag poza jedną: powinniśmy bardziej skupić się na walce, mniej na pogawędkach. Wiedzieliśmy jednak, że żartuje.

Po treningu poszliśmy zająć się sobą. Wykorzystałam ten czas na kąpiel, przebranie się i przeczytanie kilku zwojów dotyczących Magii Wody. Po godzinie umówiliśmy się na wyście do herbaciarni Iroh. Chcieliśmy odwdzięczyć mu się za naukę i przy okazji trochę pomóc. Wieczorek zasiedliśmy wszyscy razem przy herbacie i mogliśmy cieszyć się widokiem zachodzącego słońca. To był naprawdę udany dzień…

[…]

…Który jeszcze się nie skończył. Po powrocie położyłam się do łóżka. Nie usnęłam jednak. Co prawda słowa Zuko naprawdę mi pomogły, lecz i tak chciałam wyjść na świeże powietrze i naprawdę poczuć obecność mamy.

Zarzuciłam na siebie ciemną pelerynę, by nikt mnie nie zauważył i wymknęłam się z sypialni. Na korytarzu było ciemno.

-No, już myślałem, że się nie pojawisz.-usłyszałam znajomy głos.

-Zuko? Co ty tutaj robisz?!-zapytałam szeptem. Nie spodziewałam się go tutaj.

-Dalej nie mogę spać, więc pomyślałem, że może pozwolisz mi sobie towarzyszyć. Ale jeśli nie to…

-Nie, zaczekaj. Możesz ze mną iść. Dziękuję.-już po raz kolejny dzisiaj mu dziękowałam. Ale w końcu miałam za co. Tej nocy naprawdę potrzebowałam towarzystwa. Zuko jakby czytał mi w myślach. Razem opuściliśmy pałac.

~ Parę drobiazgów od Autorki ;)

Nazywam się Wiktoria i uwielbiam Avatara. Prosiłabym jednak o szanowanie mojej pracy i niekopiowanie i nieinspirowanie się moimi pracami bez mojej zgody. Nie będę pisać opowiadać w oparciu Avatara: Legend Korry, gdyż po prostu tego nie oglądałam. Nie mogłam zdzierżyć, że Aang i Katara są razem ;) Team Zutara!  Nie wiem, co ile będą pojawiać się nowe opowiadania lub rozdziały.  Wiadomo, szkoła i te sprawy.  Nie wiem też, czy będę trzymać się jednej historii czy będzie to raczej zbiór różnych opowiadań. To jeszcze przemyślę, chociaż sądzę, że co jakiś czas opowiadania „odbiegające od fabuły” będą się ukazywać ;) Opowiadania będę pisać głównie z perspektywy Katary, możliwe jednak, że pojawią się także z perspektywy innych osób. Jeśli będziecie chcieli zobaczyć opowiadanie o konkretnej osobie lub o jakiejś konkretnej sytuacji-piszcie śmiało. Na pewno rozważę wasze propozycje ;)

Mam nadzieję, że rozdział pierwszy Wam się spodobał. Obiecuję, że akcja z czasem się rozkręci. Już mam kilka ciekawych pomysłów… Ale o tym cicho sza!  Pozdrawiam i zachęcam do zaobserwowania bloga.

KOMENTARZE MILE WIDZIANE :)

~ Wiki